"иão tє αмo сoмo uмα сяιαиçα, иєм
сoмo uм hoмєм є иєм сoмo uм мєиdιgo
αмo-tє сoмo sє αмα todo o ьєм
Quє o gяαиdє мαl dα vιdα tяαz сoиsιgo.

иão é иєм ρєlα сαlмα quє мє vєм
dє αмαя, иєм ρєlα glóяια do ρєяιgo
Quє мє vєм dє tє αмαя, quє tє αмo; dιgo
αиtєs quє ρoя tє αмαя иão sou иιиguéм.

αмo-tє ρєlo quє és, ρєquєиα є doсє
ρєlα ιиƒιиιtα ιиéясια quє мє tяouxє
α сulρα é dє tє αмαя - souьєssє єu vєя

αtяαvés dα tuα сαяиє dєƒєиdιdα
Quє sou tяιstє dємαιs ραяα єstα vιdα
є quє és ρuяα dємαιs ραяα soƒяєя."
(Vιиιсιus dє мoяαιs)

Sinto falta de escutar "eu te amo", de me sentir amada, de um carinho sincero, de umas boas risadas.
Sinto falta de dormir juntinho e acordar de manhã com aquele beijo e um "bom dia meu amor", sem ao menos se importar com aquele cheirinho de baba e a cara amassada.
Sinto falta de fofura, de apertos, amassos, carinhos e abraços.
Sinto falta daquele olhar apaixonado, com aquela sensação de "é ela!"
Sinto falta de fazerem tudo, sem receber nada em troca, de amar, sem esperar amor.
Apenas sinto falta, mas do que adianta sentir falta se nunca nada disso vai voltar?